Συνεργασία thebeautyangels.gr και του ιατρικού κέντρου MEDLAB

Γεωργία Αγγελή

Με χαρά αναγγέλλουμε την συνεργασία με το ιατρικό κέντρο MEDLAB που αντιμετωπίζει με υπευθυνότητα, σοβαρότητα και αγάπη τους ανθρώπους όπως ακριβώς εμείς!
Μπείτε στο www.thebeautyangels.gr μας στην ενότητα πακέτα προσφορών και δείτε :
Μέτρηση οστεοπόρωσης, βασικό check up αίματος, υπέρηχο μαστών+τεστ pap,
υπέρηχο προστάτη+ εξέταση PSA, εξετάσεις για τα π...αιδιά, triplex καρδιάς.
Για να δείτε την δουλειά τους μπείτε στο www.medlab.gr

MEDLAB ΙΑΤΡΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ - Διαγνωστικό κέντρο, οστεοπόρωση, έλεγχος σπίλων, ελιών, δέρματος, πρόληψ

www.medlab.gr

Homepage MEDLAB MEDICAL INSTITUTE - ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΚΈΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗΣ, ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ - ΜΑΡΟΥΣΙ - ΧΑΛΑΝΔΡΙ ΑΘΗΝΑ

Read more »

Πρόσφυγες κατά την επανάσταση του 1821. Του Γ. Η. Ορφανού

Η γωνιά της Ιστορίας
Πρόσφυγες κατά την επανάσταση του 1821

Του Γ. Η. Ορφανού
Με αφορμή την φετινή επέτειο του 1821, ας ιδούμε ένα σημαντικό κεφάλαιο της επανάστασης, το οποίο, όμως, πολλοί, για διάφορους λόγους, δεν έχουν ποτέ δει ή γνωρίσει. Αφορά το ζήτημα των προσφύγων που προέκυψαν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις στον ελλαδικό χώρο στη διάρκεια του Αγώνα (1821-29).
Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς ξεκληρίσματα και καταστροφές, χωρίς βίαιους και ματοκυλισμένους ξεριζωμούς προσφύγων από την αγαπημένη τους γεννήτρα γη, που, πλέον, θα ζουν, ως χήρες, ορφανά, ανάπηροι, ανέστιοι και πάμπτωχοι, το δράμα του ακούσιου ξενιτεμού τους σε δρόμους μακρινούς και γι’ αυτούς πρωτόγνωρους. Όμοια και στην Επανάσταση του 1821, αλλά ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουνε, για μιαν ακόμη φορά, μοναχά τους.
Αρχή ας γίνει από το Βορρά! Η Επανάσταση των Ελλήνων της Μακεδονίας το 1821 – 1822, ως μέρος της γενικής εξεγέρσεως του έθνους, και η αιματηρή καταστολή της συνέδεσαν τις τύχες των βορείων Ελλήνων με αυτές των νοτίων, αφενός επειδή τοποθέτησαν τη μακεδονική χώρα εντός των ορίων του ελληνικού αλυτρωτισμού και προδιέγραψαν την κατεύθυνσή του και αφετέρου επειδή προκάλεσαν κύμα προσφύγων προς τη νότια Ελλάδα.
Πολλοί, εξάλλου, ήσαν και οι Θρακιώτες, που, μόλις κατάλαβαν ότι ήταν δύσκολο να προχωρήσει η επανάσταση στη Θράκη, καταφεύγουν στη νότια Ελλάδα. Η προσφορά τους είναι σημαντική, κοντά στον Εμμανουήλ Παπά, τον Καρατάσο, Αποστολάρα, στην πολιορκία του Μεσολογγίου, στη Ρούμελη και στην Αθήνα, όπου μάλιστα πολέμησε η φάλαγγα των Θετταλομακεδόνων και Θρακών.
Τα δύο πρώτα, επίσης, χρόνια του Αγώνα, πέραν των Θρακών, στις μετακινούμενες προσφυγικές ομάδες από περιοχές, όπου είχε καταπνιγεί ο ξεσηκωμός, συναντούμε τόσο Μικρασιάτες ( ιδίως από το Αϊβαλί), όσο και Σουλιώτες και Αρτινούς και άλλους Ηπειρώτες, μα και Μακεδόνες, κυρίως μετά την ήττα στη Νάουσα. Οι Σουλιώτες, εξάλλου, είναι από τους πρώτους επήλυδες που γυρεύουν μόνιμο τόπο εγκατάστασης μετά την καταστροφή του τόπου τους, που σήμαινε και οριστικό εκπατρισμό τους στα 1822. Το 1822, επίσης, έχουμε και την καταστροφή της Χίου, ενώ τα κατοπινά χρόνια, με σημαντικότερο το 1824, έχουμε πρόσφυγες να εγκαταλείπουν την Κρήτη και την Κάσο.
Τα πρώτα, επομένως, χρόνια (1821 – 1823/4), κατά τον Απ. Βακαλόπουλο, «απειράριθμα θλιβερά καραβάνια Ελλήνων, πολεμιστών, γεωργών, βιοτεχνών, εμπόρων, λογίων κ.λ. φεύγουν από τις σκλαβωμένες ιδιαίτερές τους πατρίδες προς τα ελευθερωμένα εδάφη και εκεί μαζί με τους αδελφούς των του ελληνικού νότου συνεχίζουν πεισματικά τον αγώνα κατά των Τούρκων και αργότερα εναντίον των ενωμένων δυνάμεων Τούρκων και Αιγυπτίων».
Και πού ακριβώς κατέφευγαν όλοι τούτοι; Οι Μικρασιάτες προς Ψαρά καταρχάς και αργότερα σε Κυκλάδες (βλ. Αμοργός) και Σαλαμίνα, όπου βρήκαν ξεριζωμένους από Αττική, Μοριά και Ρουμελιώτικα στρατεύματα. Στις Βόρειες Σποράδες κατάφυγαν οι Μακεδόνες ως επί το πλείστον, ενώ για τους Θράκες γράψαμε παραπάνω. Οι Ηπειρώτες άραξαν, αρχικά, στο Μεσολόγγι ή, μετά το 1826, διεσπάρησαν σ’ όλη τη Ρούμελη, ενώ οι Χίοι πήγαν στα Ψαρά έως την καταστροφή τους και από τότε και ύστερα, σκορπίζονταν σε μικρά και μεγάλα Κυκλαδονήσια.
Μία μαρτυρία, για την κατάσταση που αντιμετώπιζε η Αμοργός με τα κύματα των προσφύγων μετά το 1821 και στα χρόνια του Αγώνα, προέρχεται από τον Αμερικανό γιατρό Σάμουελ Χάου, ο οποίος βρέθηκε στην Ελλάδα από το 1824 έως το 1827 και υπηρέτησε για ένα διάστημα στο ατμοκίνητο πολεμικό πλοίο «Καρτερία». «Το 1826, σημειώνει ο Ν. Νικητίδης, η «Καρτερία» ξεκινά ένα ταξίδι από τη Σύρα. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1826 το πλοίο αράζει στα Κατάπολα. Ο Αμερικανός γιατρός αναφέρει ότι πρόσφυγες από την Κρήτη, τα Ψαρά και την Χίο ζούσαν εξαθλιωμένοι σε καλύβες και σπηλιές, ρακένδυτοι και πειναλέοι. Για να κορέσουν την πείνα τους έψαχναν να φάνε οστρακοειδή στην παραλία».
Οι Κρητικοί πρόσφυγες προτιμούσαν την Κάσο και αρκετοί βρέθηκαν στη Μήλο, όπου ίδρυσαν το χωριό «Αδάμαντας», στα 1824. Πάντως, πολλοί από την Κρήτη βρήκαν καταφύγια και στην Πελοπόννησο και, επί Καποδίστρια, στην Αργολίδα. Το Μάη του 1824 (7/5), βρίσκουμε Κρητικούς πρόσφυγες και στρατιώτες και στο Μοριά. Συγκεκριμένα, το Βουλευτικό, κατόπιν μιας αιτήσεως των Κρητικών πληρεξουσίων – παραστατών στο Άργος να δίδεται στους συμπατριώτες τους σιτηρέσιο και να δοθεί εντολή στους Αργείους να μην παίρνουν από τους Κρητικούς πρόσφυγες ενοίκιο, αποφασίζει την καταγραφή χηρών, ορφανών και ασθενών, για να φροντίσει γι’ αυτούς. Ο κατάλογος που φτιάχτηκε τότε παραδίδεται στις 14 Μάη 1824 στο Βουλευτικό και το οποίο, με προβούλευμά του, ζητά να δίδεται σ’ όσους πρόσφυγες από την Κρήτη είναι καταγραμμένοι στον κατάλογο το ψωμί που τους αναλογεί κάθε μέρα. Το Εκτελεστικό, με δικό του προβούλευμα, μετά την παρέλευση ολίγων ημερών, ειδοποιεί (17/05) το Βουλευτικό ότι εξασφάλισε τροφές για 100 Κρητικούς στρατιώτες και ζητά πόρους για να περιθάλψει κι άλλους (αριθμοί προβουλευμάτων: 840 του Βουλευτικού και 1453 του Εκτελεστικού).
Τα τέλη του ίδιου μήνα, εξάλλου, οι πρόσφυγες από την Κάσο, μετά την καταστροφή του νησιού από τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, αναφορά στο Βουλευτικό, ζητούν: (α) Να τους δοθεί τόπος για συνοικισμό, (β) τα μέσα της ζωής και (γ) να απελευθερωθούν τα αιχμαλωτισμένα μέλη των οικογενειών τους. Αξιοσημείωτο δε είναι και ότι ο παραστάτης της Κάσου, Αρβανιτόπουλος, προτείνει να γίνει σύσταση στους κατοίκους της Πάρου και της Νάξου να περιποιηθούν τους πρόσφυγες μέχρι να πραγματοποιηθεί η εκστρατεία κατά της Κρήτης, εφόσον ήταν δύσκολο, υπό τις διαμορφούμενες τότε συνθήκες, να εγκατασταθούν σε άλλο μέρος. Εκ του τελευταίου τούτου αιτήματος των Κασίων, καταφαίνεται πόσον στενές ήσαν οι σχέσεις τους προς τους Κρητικούς και πόση εμπιστοσύνη έτρεφαν προς αυτούς. Κατόπιν τούτων, Οι Κασιώτες και οι Ψαριανοί, μετά την καταστροφή των νησιών τους, γύρεψαν καταφύγιο στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά (Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Σποράδες).
Τέλος, ενώ σημαντικός αριθμός των προσφύγων βρήκε καταφύγιο προσωρινό σε Σύρο (το 1826, ιδρύεται η Ερμούπολη) και Ναύπλιο, δεν έλειψαν οι μεταναστεύσεις από Μικρασία, Χίο, Ήπειρο προς Τεργέστη, Αγκόνα και Μασσαλία, κάτι που «ενόχλησε» και το Εκτελεστικό και έβγαλε σχετική απαγόρευση (3 Αυγούστου 1825). Πάντως, οι Σουλιώτες, αφού από το 1823 έως το 1829 ταλαιπωρήθηκαν τριγυρνώντας σ’ όλη τη Δυτική Ελλάδα, από Πύλο Μεσσηνίας έως Αγρίνιο, τον Απρίλη του 1829, κατά τις τελευταίες εκκαθαριστικές αντιτουρκικές επιχειρήσεις του Αγώνα, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ναύπακτου και τα επόμενα χρόνια (1831), έφτασαν μέχρι το Αγρίνιο. Το 1830, αρκετοί Κρητικοί, πάντως, εισρέουν στην Πελοπόννησο και εγκαταστάθηκαν μερικοί στον αργολικό κάμπο και άλλοι στη Λακωνία και στη Μεσσηνία (Μονεμβασία, Βάτικα, Κορώνη και Μεθώνη, Καλαμάτα), μα και στην Κόρινθο και τα περίχωρά της.

Read more »

H Επανάσταση του 1821, Του Γ. Η. Ορφανού

Η ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Γ. Η. Ορφανού

Ενόψει του εορτασμού της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου, σήμερα θα σας προτείνω ενδεικτική βιβλιογραφία για όποιον θέλει να μελετήσει την Επανάσταση του 1821 και να την εξετάσει πολύπλευρα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Βουλή των Ελλήνων, «Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας».
2. Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού για την Ελληνική Επανάσταση (http://www.fhw.gr/chronos/12/gr/1821_1833/index.html) και την Ελληνική Μετανάστευση (http://www2.fhw.gr/projects/migration/index_gr.html )
3. «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, Αθήνα, τ. ΙΒ, 1975.
4. «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, 1770 – 2000», Αθήνα, τόμος 3ος, 2003, εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα».
5. Αλιβιζάτος Νικόλαος, «Εισαγωγή στην Ελληνική Συνταγματική Ιστορία, Α 1821 –1941», 1981.
6. Αναστασιάδης Γ., «Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία της Ελλάδας (1821 – 1941)», τεύχος Α.
7. Α.Μ. Ανδρεάδης, «Τα Δάνεια της Ανεξαρτησίας (1824 – 1825) – Το Δημόσιον Χρέος επί Βαυαρικής Δυναστείας», Αθήνα, 1904.
8. Άννινος Μπάμπης, «Οι φιλέλληνες του 1821», Αθήνα, 1995, εκδόσεις «Δημιουργία».
9. Ασπρέας Γεώργιος, «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», Εκδόσεις «Χρήσιμα Βιβλία», Αθήνα, 1930.
10. Βακαλόπουλος Απ., «Πρόσφυγες και Προσφυγικόν Ζήτημα κατά την Επανάστασιν του 1821», Ιστορική Μελέτη, Εν Θεσσαλονίκη, 1939.
11. Βακαλόπουλος Απ., «Νέα Ελληνική Ιστορία, 1204 – 1985», Θεσσαλονίκη, 200321, Εκδόσεις «Βάνιας».
12. Βλαχογιάννης Γιάννης, άρθρο στο περιοδικό «Νέα Εστία» με τίτλο «Το κρυφό σκολειό» ,15 Αυγούστου 1945, τεύχος 436, σ. 678-683.
13. Βλάχος Ν. (1975), «Στέφανος Κανέλλος (1792 – 1823)», άρθρο στο περιοδικό «Παρνασσός», τεύχος 17, σ. 257 – 276.
14. Βολίδης Θεμ., «Αδαμαντίου Κοραή, Σημειώσεις στο προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος του έτους 1822», 1933.
15. Βουρνάς Τάσος, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, 1821 – 1909», Αθήνα, 20004, Εκδόσεις Πατάκη.
16. Βούρος. Ιωάννης “Σημειώματά τινα περί του Νοσοκομείου Ερμουπόλεως”, «Ασκληπιός», Εν Αθήναις 1 Απριλίου 1838, περίοδος Β' Φυλλάδιον Θ' σελ. 256-258.
17. Βυζάντιος Χρήστος Σ., «Ιστορία των κατά την Ελληνικήν επανάστασιν εκστρατειών και μαχών ων συμμετέσχεν ο τακτικός στρατός από του 1821 μέχρι του 1833».
18. Λόρδος Βύρων, «Επιστολές από την Ελλάδα : 1809 – 1811 και 1823 – 1824», μετάφραση: Δημοσθένης Κούρτοβικ, επιμέλεια: Leslie A. Marchand, Αθήνα, εκδόσεις «Ιδεόγραμμα», 1996.
19. Γκιαλάς Αθ. (1975), «Χίοι ιατροί κατά την εθνεγερσίαν του 1821», άρθρο στο περιοδικό «Χιακή Επιθεώρησις», τεύχος 13, σ. 111 – 121.
20. Δασκαλάκης Γ., «Ελληνική συνταγματική ιστορία, 1821 – 1935», 1952.
21. Δετοράκης Θεοχάρης, «Ιστορία της Κρήτης», Ηράκλειο, 1990, Εκδόσεις ΤΥΠΟΚΡΕΤΑ.
22. Δημαράς, Αλέξης επιμ., «Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε: τεκμήρια ιστορίας», τ. Α’ : 1821 – 1894, Αθήνα, 1973, εκδόσεις «Ερμής».
23. Δημητρόπουλος Ανδρέας, «Γενική Συνταγματική Θεωρία», 2004.
24. Ζέβγος Γ., «Σύντομη Μελέτη της Νεοελληνικής Ιστορίας», Εκδόσεις Αθήνα, 1945, «ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ», μέρος Α.
25. Ιερόθεος, Μητροπολίτης Ναυπάκτου, «Ο Ιεράρχης της Ελευθερίας», ομιλία στην Πάτρα, στα «Πρωτοκλήτεια 2006».
26. Καγιάς Π. Γ., «Χωρίς Φόβο και Πάθος το 1821», Αθήνα, 1980, εκδόσεις Ι. Σιδέρης.
27. «Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος», λήμμα στη Βικιπαίδεια –el.wikipedia.org/wiki/Καθολική_Εκκλησία_της_Ελλάδος.
28. Κανδηλέρης Μιχαήλ Α., «Αι Συντεχνίαι και η Εκκλησία επί Τουρκοκρατίας», Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήναι, 1973.
29. Καρολίδης Παύλος, «Ιστορία της Ελλάδος μετ’ εικόνων», εκδόσεις «ματι», Κατερίνη, 2006.
30. Κασομούλης Νικόλαος, «Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων, 1821 – 1833», εκδόσεις «Βεργίνα», Αθήνα, 2005.
31. Κόκκινος Διονύσιος, «Η ελληνική επανάστασις», τ. I – VI, Αθήνα, 19573 , εκδόσεις «Mέλισσα».
32. Κόκκινος Διονύσιος, «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», τ. 1 – 4, Αθήνα, 1978, εκδόσεις «Mέλισσα».
33. Κολοκοτρώνης Θεόδωρος, «Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836», Αθήνα, 1846.
34. Κορδάτος Γιάνης, «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τ. Χ, Αθήνα, εκδόσεις «20ος αιώνας».
35. Κορδάτος Γιάνης, «Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επαναστάσεως του 1821», Αθήνα, 19747, εκδόσεις «Επικαιρότητα».
36. Κορδάτος Γιάνης, «Οι επεμβάσεις των Άγγλων στην Ελλάδα», Αθήνα, 19732, εκδόσεις «Επικαιρότητα».
37. Κουμαριανού, Αικατερίνη, «Ο Τύπος στον Αγώνα», 3 τ., Αθήνα, 1971, εκδόσεις «Ερμής».
38. Κρεμμυδάς Β., «Ιστορία Νεότερη και σύγχρονη Γ’ Γυμνασίου», Ο.Ε.Δ.Β.
39. Κριτοβουλίδης, Κ.Κ., «Ιστορία της Επαναστάσεως της Κρήτης», Αθήνα, 1971 (Συμπλ. Υπό Ι. Δ. Κονδυλάκη).
40. Κυριακόπουλος Κ. και Μαυρογιώργος Χρ., “Η περίθαλψη του πληθυσμού και των στρατιωτών κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως του '21”, «Εταιρεία Στρατιωτικής Ιατρικής», http://www.helsocmilmed.gr/Member_articles.php
41. Κώνστας Κ.Σ., “Γιατροί-Νοσοκομεία-Αρρώστιες στο Επαναστατημένο Μεσολόγγι (1821 – 1826)”, «Νέα Εστία», 1959, τ. ΞΕ' σελ. 528-531.
42. Μακρυγιάννης Γιάννης, «Απομνημονεύματα», εκδόσεις Α.Σ.Ε..
43. Μανίκας Κωνσταντίνος, «Σχέσεις Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ελλάδα, κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως (1821 – 1827)», διδακτορική διατριβή.
44. Μαρξ Κ. – Ένγκελς Φρ., «Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα» (εισαγωγή – μετάφραση – υπομνηματισμός: Παναγιώτης Κονδύλης), Αθήνα, 1985, εκδόσεις «Γνώση».
45. Μέντελσον – Μπαρτόλντι Κάρολος, «Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης», εκδόσεις αφοί Τολίδη.
46. Μεταλληνός Γεώργιος, «Ελληνισμός Μαχόμενος», Εκδόσεις «Τήνος», Αθήνα, 1995.
47. Μπελογιάννης Νίκος, «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», Αθήνα, 1998, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
48. Νικητίδης Νίκος, «Καταφύγιο καταδιωγμένων η Αμοργός στην Επανάσταση του 1821», περιοδικό «Το Κάστρο της Αμοργού», αρ. 1 – Ιανουάριος 2004.
49. Παπαρήγας Θανάσης, στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 1/2001, τίτλος άρθρου: «Οι εμφύλιες συγκρούσεις».
50. Παπαρρηγόπουλος Κων/νος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τόμοι 7, εκδόσεις Μπούρα, Αθήνα, χ.χ..
51. Παπαρρηγόπουλος Κων/νος, «Ιστορικαί Πραγματείαι, κατ’ εκλογήν του συγγραφέως», Αθήνα, 1889.
52. Πολίτης Λίνος «Θέματα της λογοτεχνίας μας», Εκδόσεις Κωνσταντινίδη, Θεσσαλονίκη χ.χ..
53. Ε. Γ. Πρωτοψάλτη, «Η Κύπρος εις τον Αγώνα του 1821», Αθήνα, 1971.
54. Σαρίπολος Ν. Ν., «Η πρώτη εθνοσυνέλευσις και το πολίτευμα της Επιδαύρου του 1822», Αθήνα, 1907, εκδόσεις Ραφτάνη – Παπαγεωργίου.
55. Σβώλος Αλέξανδρος, «Τα Ελληνικά Συντάγματα 1822 – 1975/1986: Η συνταγματική ιστορία της Ελλάδος», Αθήνα, 1998, εκδόσεις «Στοχαστής».
56. Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια», Αθήνα, 19999, εκδόσεις «Στάχυ».
57. Σιμόπουλος Κυριάκος, «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ‘21», Αθήνα, 1999, εκδόσεις «Στάχυ».
58. Σκαρίμπας Γιάννης, «Το 1821 και η Αλήθεια», Αθήνα, 1995, εκδόσεις «Κάκτος».
59. Σπηλιάδης Νικόλαος, «Απομνημονεύματα», Αθήνα, 1970.
60. Σταματόπουλος Τάκης, «Ο εσωτερικός αγώνας κατά την επανάσταση του 1821» (τόμοι Α – Δ), Αθήνα, εκδόσεις «Κάλβος», 1979
61. Τοντόρωφ Ν,, «Η Βαλκανική διάσταση της Επανάστασης του 1821», Αθήνα 1982, εκδόσεις Gutenberg, επιμέλεια:Γ. Καράς.
62. Τρικούπης Σπυρίδων, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»., τ. Α – Δ, Αθήνα , εκδόσεις «Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη».
63. Τσαπάρας Στέφανος, «Η Πολιτική ηγεσία και οι ξένοι στη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας», τ. Α – Δ, Αθήνα, 1988, εκδόσεις «Νέα Σύνορα».
64. Φίνλεϋ Γ., «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», εκδόσεις Αφοί Τολίδη.
65. Φραγκίστας Χ., «Το δημοκρατικόν και φιλελεύθερον πνεύμα των πολιτευμάτων του Αγώνος», 1953, Θεσσαλονίκη.
66. Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθακόπουλος), «Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, 1821-1828», Αθήνα, εκδόσεις «Επικαιρότητα», 2005.
67. Φωτεινός Ηλίας, «Οι άθλοι της εν Βλαχία Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821».
68. Χάου Σάμουελ (Howe Samuel), «Ημερολόγιο από τον Αγώνα 1825 – 1829». Εισαγωγή με Παρουσίαση ανεκδότων Αποσπασμάτων υπό Οδυσσέως Δημητρακοπούλου, Αθήνα, 1971.
69. Democratie Iliadou, «Les Balkans jouet de la pratique des Puissances europeennes pendant les XVIII et ΧΙΧ Siecles», Balkan Studies, Θεσσαλονίκη, τ. 16, 1975, σ. 175.
70. Clogg R., «Συνοπτική Ιστορία της Ελλάδας, 1770 – 1990», μετάφραση: Λ. Παπαδάκη, Εκδόσεις «Ιστορητής», Αθήνα, 1995.
71. Gell W., «Αφήγηση ενός ταξιδιού στο Μοριά», Λονδίνο 1823.
72. Hofmann Georg, Das Papsttum und der Griechische Freiheitskampf, τόμος 136, Orientalia Christiana Analecta (Rome 1952, σελ. 72-74 και 78).
73. Millingen Julius, «Memoirs of the Affairs Grece etc.», London, 1831.
74. Rayband Maxime, «Memoire sur la Grece pour servirdal; histoir de la guerre de l' Indepehdance», Paris 1824.
75. Richards D., «Ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης, 1789 – 2000», εκδόσεις Παπαδήμα, Αθήνα, 2001, μετάφραση: Φ. Κ. Βώρος.
76. Waddihgton George, «A visit to Greece in 1823 and 1824», London 1825.

[1821-1833]

www.fhw.gr

H ώρα ήλθεν, ω ’νδρες Έλληνες! Προ πολλού οι λαοί της Eυρώπης πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι, να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι' αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν. (...) Eίναι καιρ

Read more »

Ιαπωνία Σεισμός: Πριν και Μετά Δορυφορικές εικόνες πριν και μετά δείχνουν την καταστροφή.

ΠΗΓΗ: google earth 

Read more »

Smyrna @ ΡΟΥΦ με προσκεκλημένη τη Μαρία Σουλτάτου

Ώρα

Τετάρτη, 6 Απριλίου στις 10:00 μ.μ. - 07 Απριλίου στις 1:00 π.μ.

---

Τοποθεσία

@ ΡΟΥΦ

Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18 ,τηλ 2103837191

---

Δημιουργήθηκε από:

Smyrna orchestra (ορχήστρα Σμύρνα)

---

Περισσότερες πληροφορίες

Η ορχήστρα «Smyrna» @ ΡΟΥΦ

Τετάρτη 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ , προσκεκλημένη η Μαρία Σουλτάτου

Τετάρτη 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ , προσκεκλημένος ο Ζαχαρίας Καρούνης
...
Ώρα έναρξης: 22.00

Σε ένα μουσικό ταξίδι…στην Ελληνική παράδοση!

Τέσσερις νεαρές κοπέλες, μουσικοί δημιούργησαν την ορχήστρα «Smyrna»
και μας προσκαλούν σ’ ένα πολύχρωμο μελωδικό ταξίδι, ερμηνεύοντας
με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια
και σκοπούς της Ελληνικής παράδοσης.
Η Ελευθερία Κουρλιά (κιθάρα, τραγούδι)
η Γεωργία Λώλη (κανονάκι , σαντούρι, τραγούδι),
η Πένυ Παπακωνσταντίνου (πολίτικο λαούτο, τζουράς, τραγούδι)
και η Claudia Rossini (βιολί, τραγούδι), αποτελούν
την ορχήστρα «Smyrna» και ταξιδεύουν στην μουσική μας παράδοση, κάνοντας στάσεις σε διάφορες εποχές της, αναδεικνύοντας το ιδιαίτερο ύφος κάθε εποχής, αλλά και αποκαλύπτοντας τους κρυφούς κρίκους που συνδέουν
διαχρονικά αυτήν την πλούσια μουσική παρακαταθήκη.

Με σκοπούς και τραγούδια από τη Μικρά Ασία, την Καππαδοκία,
την Κωνσταντινούπολη, τη Θράκη, την Μακεδονία, το Αιγαίο αλλά και Σμυρνιών συνθετών της μεταγενέστερης περιόδου, θέλγουν το ακροατήριο και το παρασύρουν να γλεντήσει σα μια μεγάλη παρέα και να τραγουδήσει, από τη «Μπρατσέρα» της Λέρου, ως το «Βάλε με στην αγκαλιά σου» του Β.Παπάζογλου, κι απ’ τα πολυφωνικά της Θράκης ως τη «Μπολσεβίκα» του Π.Τούντα και το «Χαρέμι στο χαμάμ» του Α.Δελιά.

Το πλήρες πρόγραμμα της μουσικής παράστασης περιλαμβάνει δύο μέρη, διάρκειας περίπου 50’ το καθένα. Στο πρώτο μέρος ερμηνεύονται μουσικές και τραγούδια απ’ το Αιγαίο, την Καππαδοκία, τη Θράκη και τη Μακεδονία ενώ το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο στη Μ.Ασία , την Κωνσταντινούπολη και σε τραγούδια Σμυρνιών συνθετών της μεταγενέστερης περιόδου που πρωτακούστηκαν στον Πειραιά.

www.myspace.com/smyrnaorchestra


Μουσική Σκηνή "@ Ρουφ"
Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18, Αθήνα
τηλ. 2103837191


χορηγοί επικοινωνίας :
musicpaper, e-orfeas , politismos , in2life , mousikorama

οργάνωση παραγωγής :
Artway-Τεχνότροπον                                                                     

Read more »

Έλληνες καθολικοί και 1821 Του Γ. Η. Ορφανού

Γιώργος Ορφανός

Η γωνιά της Ιστορίας

Έλληνες καθολικοί και 1821

Του Γ. Η. Ορφανού
Όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις της «Ιεράς Συμμαχίας» συνεδρίαζαν, τους φθινοπωρινούς μήνες του 1822, στη Βερόνα, η ελληνική επαναστατική κυβέρνηση που είχε προκύψει τους πρώτους μήνες μετά το Μάρτη του 1821 και τον ξεσηκωμό των Ελλήνων, γυρεύοντας βοήθεια και αναγνώριση από τους Ευρωπαίους, προσπάθησε να προσεταιριστεί τον Πάπα της Ρώμης, του οποίου η επιρροή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ήταν σημαντικότατη.
Ένας από τους απεσταλμένους της επαναστατικής κυβερνήσεως, ο Γάλλος συνταγματάρχης και «φιλέλληνας» Philippe Jourdain επιχείρησε, προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον του Πάπα, να συνάψει συμμαχία με το τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών της Μάλτας που θα είχε φοβερές συνέπειες στην Ελλάδα, αφού, σύμφωνα με το σχέδιο της συνθήκης, προβλεπόταν εγκαθίδρυση στον χώρο του Αιγαίου ενός φράγκικου πολιτικοθρησκευτικού καθεστώτος, αλλά τελικά αποφεύχθηκε μια τέτοια συμφωνία, διότι η επαναστατική Κυβέρνηση, ύστερα από αμφιταλαντεύσεις, διέκοψε τις διαπραγματεύσεις και απέρριψε τις προτάσεις των ιπποτών της Μάλτας.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μέλη της κυβερνήσεως, όπως ο Μαυροκορδάτος και ο Νέγρης, προέβησαν σε πολλές μυστικές διπλωματικές ενέργειες για την σύναψη διπλωματικών σχέσεων με τον Παπικό θρόνο, και προέβαλαν το επιχείρημα της ενώσεως των δύο Εκκλησιών. Σε κείμενα ο Πάπας καλείται «κεφαλή των Χριστιανοσύνης» και ο εκπρόσωπος της ελληνικής Κυβερνήσεως αποστέλλεται για να υποβάλει ταπεινά « “τον σεβασμό, τη λατρεία και την εκτίμηση” ολοκλήρου του ελληνικού έθνους».
Έτσι, κατόπιν τούτων, απεστάλη στον Πάπα μια Επιτροπή που αποτελείτο από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και το Γεώργιο Μαυρομιχάλη, το γιο του Πετρόμπεη. Η αποστολή αυτή είχε δύο σκοπούς. Ο ένας ήταν πολιτικός και αφορούσε τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων με το Βατικανό και ο άλλος ήταν εκκλησιαστικός και αφορούσε την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένωση των Εκκλησιών, που είχαν διακοπεί με την άλωση της Πόλης (1453).
Η αποστολή έφθασε στην Αγκόνα στις 14 η 15 Δεκεμβρίου του 1822 και άρχισε αμέσως το έργο της. Φαίνεται από διάφορα κείμενα ότι οι αξιωματούχοι του Βατικανού διαβίβασαν στον Π. Π. Γερμανό «το ενδιαφέρον που πάντα έδειχνε ο παπικός θρόνος για την επιστροφή των ορθοδόξων στη δικαιοδοσία του υπέρτατου ποντίφικα, του υπέδειξε έμμεσα ως πρότυπο για την οποιαδήποτε συζήτηση περί ενώσεως τη σύνοδο της Φλωρεντίας (1439)...».
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, όμως, όπως σημειώνει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, Ιερόθεος, «ως Ορθόδοξος Ιεράρχης, δεν ήταν διατεθειμένος να αποδεχθεί μια τέτοια πρόταση που συνιστούσε προδοσία της πίστεως και υποδούλωση της αληθείας της Εκκλησίας, και μάλιστα ήθελε να διαφυλάξει και την Ορθόδοξη Εκκλησία ελεύθερη από κάθε υποδούλωση. Έτσι, προσπάθησε αφενός μεν με διαφόρους τρόπους να αποφύγει να επισκεφθεί την Ρώμη και να συναντήσει τον Πάπα, αφ ετέρου δε παραπληροφορούσε εσκεμμένα την Ελληνική πολιτική ηγεσία, με το να τους αποκρύπτει όλα όσα συζητούσε με τους παπικούς αξιωματούχους, γιατί ενδεχομένως η πολιτική εξουσία θα προτιμούσε κάτι τέτοιο, αν αυτό ωφελούσε τα πολιτικά πράγματα που τους ενδιέφεραν εκείνο το χρονικό διάστημα. Η τακτική αυτή του Παλαιών Πατρών Γερμανού απέβλεπε σε τρεις σκοπούς. Πρώτον, να διαφυλάξει το κύρος και την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως και να μην αλλοιωθεί από διάφορες κακοδοξίες. Δεύτερον, να μην υποσκάψει το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο οποίο ακόμη ανήκε, γιατί τέτοιες πρωτοβουλίες υπάγονται στην κανονική αρμοδιότητά του. Και τρίτον, γιατί ήθελε να διασφαλίσει το κύρος και την ελευθερία της Ορθοδόξου Εκκλησίας από τις αλλεπάλληλες και σταδιακές πολιτικές παρεμβάσεις, γιατί και τότε φάνηκε ότι η πολιτική ηγεσία ήθελε να χρησιμοποιήσει την Εκκλησία, για διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες».
Πάντως, ό,τι μάλλον «ναρκοθέτησε» περισσότερο τις επαφές Ελλήνων και Πάπα το 1822 δεν ήταν μόνο οι αντιδράσεις του Κοραή και άλλων διανοουμένων, αλλά, κυρίως, η αγγλική πολιτική, που δεν ήθελε να περάσει υπό την παπική επιρροή και τη γαλλική «προστασία» ο Αγώνας των Ελλήνων. Επιπλέον, δεν πρέπει να παραβλέψουμε και την «εχθρική» στάση και των Καθολικών το θρήσκευμα Κυκλαδιτών προς τους επαναστάτες και τις κυβερνήσεις τους.
Συγκεκριμένα, όπως επισημαίνει ο Κων/νος Μανίκας, με την έναρξη της ελληνικής Επαναστάσεως και την πρόσκληση των οπλαρχηγών στους Λατίνους να συμμετάσχουν και οι Λατίνοι στο έργο της απελευθερώσεως της Ελλάδος από τον Τουρκικό ζυγό, καταρχάς αποστασιοποιήθηκαν από τις πρώτες επαναστατικές ενέργειες και δεν συμμετείχαν στην επανάσταση των Ελλήνων. Στη Σύρο, σε σύσκεψη που έγινε, «αποφασίστηκε η μη συμμετοχή τους στην επανάσταση». Το ίδιο συνέβη και σε άλλες περιοχές, όπως στην Τήνο και τη Νάξο. Επέλεξαν δηλαδή την αρχή της ουδετερότητας. Όμως δεν στάθηκαν μόνο σ’ αυτό, αλλά προχώρησαν και σε άλλες αντεπαναστατικές ενέργειες, μέσω των γαλλικών προξενικών πρακτόρων. Πράγματι, με πολλούς τρόπους και με πολλές ενέργειες, επιδείκνυαν τα φιλοτουρκικά τους αισθήματα και ότι αυτοί παραμένουν πιστοί στον Σουλτάνο.
Ας ιδούμε, όμως, και κάποιες σημαντικές μαρτυρίες για το ίδιο θέμα, που παρουσιάζουν εύγλωττα την «αντίθεση» στο Αιγαίο, ανάμεσα στους Ορθόδοξους Έλληνες και τους Καθολικούς Αιγαιοπελαγίτες. O Άγγλος διπλωμάτης Strahgford σε αναφορά του προς το υπουργείο εξωτερικών της χώρας του (25/05/1822, Public Record Office. F.O. 78, τ. 108)) αναφέρει: «H Γερουσία της Κορίνθου έστειλε γράμμα στους Καθολικούς ιεράρχες της νήσου Σύρου, συνιστώντας ενότητα και φιλία με τους Έλληνες Ορθοδόξους αδελφούς και καλώντας τον Αρχιεπίσκοπο να μεταβεί στην Κόρινθο. O Αρχιεπίσκοπος απήντησε ότι διαταγές δέχεται μονάχα από τον πνευματικό του αρχηγό (τον Πάπα) ή από το νόμιμο ηγεμόνα του «το βασιλιά της Γαλλίας!..»..
Τα γράμματα, όπως βλέπουμε στο έργο του Georg Hofmann, «Das Papsttum und der Griechische Freiheitskampf», τα είχαν στείλει ο Μαυροκορδάτος και ο Θ. Nέγρης στον παπικό αρχιεπίσκοπο Nάξου Aνδρέα Bεγγέτι (Kόρινθος, 14 Απρίλη 1822). Αυτός έγραψε στον Πάπα ότι θα πήγαινε «αν είχε άδεια από την Πύλη και του παρείχε ασφάλεια ο Γάλλος Πρεσβευτής».
O Άγγλος κληρικός George Waddihgton, εξάλλου, γράφει: «Είναι απίστευτο το μίσος αυτών των Καθολικών Ελλήνων εναντίον των συμπατριωτών τους Ορθοδόξων. Όχι μόνον δεν πήραν μέρος στην επανάσταση, αλλά εύχονται το ναυάγιό της!».
O Γάλλος Maxime Rayband, τέλος, παρατηρεί: «Oι Συριανοί Καθολικοί μισούσαν τους Έλληνες Ορθοδόξους και ήθελαν να μη αναμιχθούν διόλου στην επανάσταση... O Οθωμανικός στόλος επιστρέφοντας στα Δαρδανέλια πέρασε από την Σύρα. Oι Kαθολικοί πρόκριτοι ανέβηκαν στη ναυαρχίδα του Kαπουδάν Πασά, ανανεώνοντας τον όρκο τους για αιώνια πίστη στην Yψηλή Πύλη. Και ο στόλαρχος ευχαριστημένος χάρισε στον καθένα τους από ένα μεταξωτό καφτάνι».
Υπάρχει, όμως, και αντίλογος σ’ αυτές τις αιτιάσεις των Ελληνορθόδοξων. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία της Ελλάδας, οι Έλληνες καθολικοί ήταν διστακτικοί απέναντι στην Επανάσταση για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς ήταν η έλλειψη οπλισμού και στρατιωτικών υποδομών και εκπαίδευσης. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, και άλλα νησιά, χωρίς Έλληνες καθολικούς, παρουσίαζαν την ίδια διστακτικότητα. Σε καμία περίπτωση, όμως, οι Καθολικοί δεν διακατέχονταν από φιλοτουρκικά αισθήματα, καθώς και οι ίδιοι βρίσκονταν υπό τον τουρκικό ζυγό.
Η Οθωμανική αυτοκρατορία τους θεωρούσε εξαρτημένους από τον μεγάλο εχθρό της μουσουλμανικής θρησκείας, τον Πάπα. Επίσης, οι Καθολικοί των νησιών αντιμετωπίζονταν εχθρικά από τους Ορθόδοξους συμπολίτες τους, με αποτέλεσμα να απομονωθούν και να είναι και οι ίδιοι επιφυλακτικοί απέναντί τους. Αυτό το αίσθημα της επιφυλακτικότητας αναπτύχθηκε ιδιαίτερα με την τετραετή Ρωσική κυριαρχία, περίοδος στην οποία καταπατήθηκαν τα δικαιώματά τους και προσβλήθηκε το θρησκευτικό τους αίσθημα.
Επακόλουθο των παραπάνω ήταν ο φόβος, από μέρος των Ελλήνων καθολικών, ότι δεν θα υπολογιστούν σαν ισότιμοι Έλληνες πολίτες στα πλαίσια του ελεύθερου Ελληνικού κράτους. Ο φόβος αυτός μετριάστηκε με τις διαβεβαιώσεις της πρώτης ελληνικής κυβέρνησης για θρησκευτική ελευθερία και ισονομία. Από εκείνο το σημείο, οι Έλληνες καθολικοί δεν έπαψαν να προσφέρουν στον αγώνα για την ελευθερία, οικονομικά και στρατιωτικά.

• • 

    Γιώργος Ορφανός Είναι ορισμένες πτυχές της Ιστορίας που για διάφορους λόγους δεν μας τις μαθαίνουν στα σχολεία και στα παν/μια...

Read more »

Αντιπολεμικές φωνές γνωστών Αθηναίων μετά το 395 μ.Χ. Του Γ.Η. Ορφανού

Γιώργος Ορφανός

Η γωνιά της Ιστορίας:
Αντιπολεμικές φωνές γνωστών Αθηναίων μετά το 395 μ.Χ.
Του Γ.Η. Ορφανού
Στην Αθήνα, υπέρ της ειρήνης και κατά της διαφθοράς των κοινωνικών ηθών, που είχε ως συνέπεια ο πόλεμος, στο ξεκίνημα του 4ου αιώνα (395 – 380 π.Χ.), τάσσεται όχι μονάχα – έμμεσα ή άμεσα, με τις κωμωδίες του (π.χ. «Πλούτος») προς το αθηναϊκό κοινό – ο γνωστός κωμωδιογράφος Αριστοφάνης, αλλά και ο αυτοεξόριστος στην Πελοπόννησο συμπατριώτης του, ιστορικός και φιλόσοφος, Ξενοφών, στο έργο του «Πόροι».
Στο εν λόγω πόνημά του, λοιπόν, ο Ξενοφών παρουσιάζει συγκεκριμένες προτάσεις για την καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Αττικής. Παρά ταύτα, για την επιτυχή εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος αυτού, πρότεινε την υιοθέτηση ειρήνης, που θα έφερε βαθμιαία και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας ξανά κοντά στην Αθήνα.
Γράφει, λοιπόν, υπέρ της ειρήνης ο Ξενοφών και ότι «τώρα εξαιτίας του πολέμου, έχουν εξαφανιστεί πολλά από τα έσοδα και όσα είχαμε έχουν κατασπαταληθεί σε κάθε είδους έξοδα, ενώ όταν έγινε ειρήνη στη θάλασσα, τα έσοδα αυξήθηκαν, και επιπλέον βρίσκονταν στη διάθεση των πολιτών για να τα αξιοποιήσουν όπως ήθελαν».

Read more »

Τα Μεγάλα Ροκ Συγκροτήματα Δεν Διαλύονται Ποτέ

Ώρα

Σήμερα στις 9:00 μ.μ. - 12 Απριλίου στις 9:00 μ.μ.

---

Τοποθεσία

Θέατρο Αριστοτέλειον

Εθνικής Αμύνης 2

---

Δημιουργήθηκε από

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΞΗ

---

Περισσότερες πληροφορίες

Τα Μεγάλα Ροκ Συγκροτήματα Δεν Διαλύονται Ποτέ…
του Γιώργου Ηλιόπουλου


ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
...Έναρξη: Τρίτη 8 Μαρτίου
Δευτέρα & Τρίτη 9μ.μ.


Σκηνοθεσία : Πέμη Ζούνη
Βοηθός σκηνοθέτης : Μιχάλης Συριόπουλος
Σκηνικά : Χριστίνα Καραογλάνη
Οργάνωση παραγωγής : Μαρία Νικολαΐδου
Παραγωγή : έξη+
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά)
Τζωρτζίνα Βογιατζόγλου, Κατερίνα Γραμμενίδου, Ηλιάνα Δημόνη, Αθηνά Σαραβέλου, Κλειώ Τσελούδη, Αναστασία Χαριτίδου.

Κι όμως είναι ακόμα εδώ και μας λένε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ότι Τα Μεγάλα Ροκ Συγκροτήματα Δεν Διαλύονται Ποτέ…ή τουλάχιστον υπεκφεύγουν της διάλυσης μέσα στις συνειδήσεις μας - εκεί όπου συνεχίζουν να υπάρχουν ως σύνολα, ανεξάρτητα από τα μονοπάτια που θα χαραχθούν στην πορεία σε δρόμους πια χωριστούς.

Τί γίνεται όταν η πραγματικότητα υπονομεύει το όνειρο και το όνειρο αντιστέκεται; Όταν η μνήμη είναι πλέον ανήμπορη να συντηρήσει το παρόν; Ο απόηχος μιας δυνατής φιλίας, ο θόρυβος της μοναξιάς, ένα μουσικό όραμα που αργοσβήνει για να δώσει τη θέση του καθώς ξημερώνει στην αποδοχή και τη συμφιλίωση με την αληθινή πραγματικότητα.


Οι γνωστές άγνωστες – κυριολεκτικά – γκρούπις περασμένων δεκαετιών ξαναζωντανεύουν στη σκηνή του θεάτρου Αριστοτέλειον κάθε Δευτέρα και Τρίτη, από 8 Μαρτίου.

Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος 12€, φοιτητικό/ομαδικό 8€.

Read more »